25 april 1945
Vandaag heb ik tegen Liana gezegd dat ik een dagboek bijhoud. Ze heeft me beloofd het aan mijn moeder te geven, mocht er iets met mij gebeuren.
De tyfusepidemie breidt zich uit, hij woedt ook in de Kleine Vesting. Maar ik geloof dat hij mij zal sparen. Want ik heb me als vrijwilligster bij de verpleging gemeld en daarom word ik ingeënt. Gerta ook. Zij heeft vroeger al in het ziekenhuis gewerkt en weet overal raad op.
26 april 1945
Na een lange dodenmars is met een nieuw transport tenslotte ook Karel, de cowboy, bij ons teruggekomen. Ik herken hem eerst niet. Hij weegt nog maar 38 kilo, is kaalgeschoren, een uitgeput wrak. Als we hem naar de ontluizingsafdeling rijden, huilt hij. Ik geloof van schaamte. Misschien omdat hij zich ineens herinnert hoe hij en ik destijds samen dansten. Maar dat is al zolang geleden! De stoomboot heeft hem naar andere plaatsen gebracht dan waarvan hij droomde...
Onder de vroegere gevangenen van Terezín herken ik ook Dita P., mijn favoriete actrice. Ook zij heeft een nieuwe rol opgedrongen gekregen. Ze is er net zo slecht aan toe als Karel, vel over been, vol puisten en bovendien in verwachting. Ze heeft hoge koorts en ijlt. De dokter voorspelt dat haar een kritieke nacht staat te wachten. We weten niet vanuit welk kamp ze gekomen is.
Voor vandaag stop ik met schrijven, ik voel me geradbraakt en rammel van de honger. Mijn rantsoen linzensoep heb ik aan een omaatje gegeven. Maar morgen krijg ik, voor de overuren die ik maak, een zoet broodje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten