Haarlem, woensdag 5 januari 1966, vijf uur 's middags
Op de radio zingen ze blues met alleen gitaarbegeleiding en het is bijna het eind van de kerstvakantie. Buiten is het helder en koud en ik ben net terug van een toneelrepetitie. Ik speel Pollie in Beschuit met muisjes van Heijermans en het is de rol van mijn leven. Het is werkelijk geweldig en Pollmann is mijn tegenspeler en ik voel nog steeds dat van hem wat ik drie jaar geleden van hem dacht en voelde!!!
Een paar dagen geleden heb ik Drie maal ontmoet hebbende nog eens gelezen en daarna mijn Veronica en Julius en het laatste is zo veel, zo veel beter dat ik wel juichen kan! Ik lees Dostojewski, De gebroeders Karamazov, en het is geweldig en Russisch! Ik sta zo ver van die hele denkwereld af, deze tijd staat er al zo ver af. Maar ik kan afstand nemen en het zo waarderen en het is zo Russisch: eindeloos langzaam, en ontzettend melancholiek! Een speciale melancholie, die de dingen waarneemt in een grootse ideële liefde die nooit tot iets kan komen. Als ik het uit heb, zal ik er nog meer over kunnen schrijven.
Het is 1966 geworden zonder wensen en voornemens van mijn kant: ik verwacht niets meer en ik hoop niets. Laat alles naar mij toe komen, ik zal het aannemen.
Doeschka
Geen opmerkingen:
Een reactie posten