Flora Groult • 1 februari 1944

• Flora Groult (1924-2001) was een Franse schrijfster en journaliste. In 1963 publiceerde ze samen met haar zus Benoîte een oorlogsdagboek: Journal à quatre mains, in het Nederlands door Nini Wielink vertaald als Dagboek voor vier handen.


Dinsdag 1 februari 1944
Niets is nog van belang: mijn doopmoeder belde zojuist op: Giraudoux is gisteren om vier uur gestorven. Ik voel echt verdriet. Bittere smart met droge tranen. Zul je dan nooit meer schrijven, o, zeer fijnzinnige?

Woensdag 2 februari 1944
Ik denk voortdurend aan en droom van Giraudoux. Ik zeg onomwonden tegen mezelf: 'Wat zit me toch dwars? O ja! Giraudoux is dood.'
Ik ga ter bedevaart naar de plekken waarover hij heeft geschreven, stapje voor stapje herlees ik plechtig Le Choix des Élues. Ik had graag iets voor hem willen doen, grote kaarsen neerzetten, naar zijn begrafenis gaan. Ik kijk naar de hemel met een zweempje hoop dat ik zijn ziel zal voelen die langs me strijkt.
Dat Giraudoux dood is, verandert voor mij het begrip dood zijn. Iedere dode draagt zijn steentje bij. Langzaamaan kom je aan het einde van die akelige reis, waarbij je soms haltes overslaat en je soms vastklampt om niet verder te hoeven; ten slotte bereik je de haven, bewust en gelaten, want dan is die denkbeeldige dood er voor jou. Ik ben nog maar aan het begin; ik heb moeite met het accepteren van de waarheid.
Wanneer je een kind bent, betekent doodgaan dat je in een wagentje wegrijdt naar een ander land waar ook bomen, busconducteurs en toffees zijn, maar dat alles met vleugeltjes aan je achterste. Die gedachte houd je lange tijd; en het is heel ingrijpend om van standpunt te moeten veranderen.
Ach! Dat Giraudoux dood is, terwijl Henri Bordeaux, Pétain en die klootzak van een Eddie nog in leven zijn, dat is niet om uit te houden. Ik denk aan Van Buck, want we voelen ons één in Giraudoux. Hij zal ook wel een traan laten.
Benoîte citeert voor mij, altijd vriendelijk als ze is, deze woorden van Monzie over Giraudoux: "Hij heeft de kunst om de leegte te cultiveren tot het uiterste gedreven." Niet mee eens, Anatole.

3 februari 1944
Het gerucht gaat dat Giraudoux door de Duitsers zou zijn vermoord.
Ik lees Ondine nog eens; het is wel de vijftiende keer. Wanneer ik Giraudoux lees, is het altijd alsof ik met hem samenspan. Ach! Wat past het hem slecht om dood te zijn!