10 januari. In de verte leek ik Tomàs Gallart te zien, lopend langs Cinema Catalunya. Hij was in de rouw en droeg zwarte handschoenen. Zijn moeder moet gestorven zijn in de kliniek - denk ik -: zij leed aan borstkanker. Gallart liep er terneergeslagen bij, de schouders gebogen, bleek. Ik durf niet naar hem toe te gaan om het te vragen, louter en alleen uit gemakzucht. Mijn egoïsme, mijn lafheid is onuitsprekelijk.
Met een zekere beklemming open ik de laden van het bureau in mijn kamer. Ik tref ze vol oude papieren aan, kranteknipsels, aantekeningen, probeersels - ontelbare probeersels. Ik moet even iets overwinnen om die dingen te verscheuren, want ijdelheid verblindt. Maar wanneer ik ervoor ga zitten, zal ik alles verscheuren - tot aan mijn doopceel toe, mocht ik die in handen krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten