• De grote Franse componist Hector Berlioz (1803-1869) onderscheidde zich van veel van zijn vakbroeders doordat hij ook goed kon schrijven: artikelen, essays, brieven – en zijn memoires. Uit: Mijn leven (vertaald door W. Scheltens).
In 1864 schreef Berlioz een brief aan zijn jeugdliefde Estelle Fornier (1797-1876), die hij op dat moment bijna vijftig jaar niet meer gezien had. Fornier antwoordde op 29 september. De twee gingen tot Berlioz’ dood nog enige jaren als vrienden met elkaar om.
Lyon, 29 september 1864
In uw brief van de zevenentwintigste dezer zegt u mij dat u slechts één verlangen hebt, namelijk dat ik uw vriendin word met behulp van een briefwisseling. Denkt u in ernst, meneer, dat zulks mogelijk is? Ik ken u nauwelijks, ik zag u afgelopen vrijdag, voor het eerst in negenenveertig jaar, weer enkele ogenblikken; dus ik kan niet oordelen over uw voorkeuren, uw karakter noch over uw eigenschappen, de enige dingen die een basis vormen voor vriendschap. Wanneer twee mensen dezelfde manier van zien en voelen hebben, dan kan sympathie ontstaan en tot stand komen; maar wanneer men van elkaar verwijderd is, dan kan een correspondentie niet voldoende zijn om tot stand te brengen wat u van mij verwacht; wat mij betreft geloof ik dat het onmogelijk is. Overigens moet ik u bekennen dat ik uiterst lui ben met schrijven, mijn geest is even stram als mijn vingers; het kost mij erg veel moeite wat dit betreft aan de onontbeerlijke verplichtingen te voldoen. Ik kan u dus niet beloven met u een geregelde correspondentie te beginnen, ik zou zo vaak mijn belofte niet nakomen dat ik u daarvoor van tevoren moet waarschuwen. Als het u aangenaam is mij zo nu en dan te schrijven, dan zal ik uw brieven ontvangen, maar u moet niet verwachten dat ik onmiddellijk en terzake reageer. U wilt ook dat ik tegen u zeg dat u mij moet komen opzoeken; dat is onmogelijk, net zo min als dat ik tegen u zeg dat u mij alleen zult vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten