In 1864 schreef Berlioz onderstaande woorden aan zijn jeugdliefde Estelle Fornier (1797-1876), die hij op dat moment bijna vijftig jaar niet meer gezien had. Fornier antwoordde op 29 september (zie aldaar). De twee gingen tot Berlioz’ dood nog enige jaren als vrienden met elkaar om.
27 september 1864
Oh! mevrouw, mevrouw, ik heb nog maar één doel op deze wereld, dat is uw genegenheid te winnen. Laat u mij proberen dat te bereiken. Ik zal onderworpen en ingetogen zijn; wij zullen net zo weinig brieven wisselen als u wilt, die correspondentie zal u nooit tot een last worden, een paar regels van uw hand zullen mij voldoende zijn. Mijn bezoeken aan u zullen slechts heel schaars kunnen zijn; maar ik zal weten dat uw gedachten en de mijne niet meer gescheiden zijn, en dat, na zoveel treurige jaren waarin ik niets voor u geweest ben, ik eindelijk kan hopen uw vriend te worden. En een toegewijde vriend zoals ik zal zijn, is zeldzaam. Ik zal u omringen met zo innige, zo zachte tederheid, met zo volledige genegenheid; de gevoelens van de man en de naïeve liefdesbetuigingen van het kinderhart zullen erin één worden. Misschien zult u daarin bekoring vinden, misschien zult u mij op een dag zeggen: 'Ik ben uw vriendin' en zult u willen bekennen dat ik uw vriendschap zeker verdiend heb.
Vaarwel, mevrouw, ik lees uw briefje van de drieëntwintigste over en ik zie dat u mij aan het slot de verzekering geeft van uw gevoelens van genegenheid. Dat is niet een banaal cliché, niet waar? Niet waar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten