Woensdag 11 september
Churchill heeft zo juist gesproken. Een duidelijke, afgemeten, rondborstige toespraak. Zegt dat de invasie in voorbereiding is. In de komende twee weken kennelijk op handen, als het er tenminste van komt. Schepen en sloepen verzamelen zich in de Franse havens. Het bombardement op Londen is natuurlijk een voorspel. Onze majestueuze City – enz., dat raakt me, want ik vind Londen enorme allure hebben. Onze moed enz. Gisteren avond weer een bombardement op Londen. Een tijdbom heeft het paleis getroffen. John heeft gebeld. Hij was in Mecklenburgh Square toen 's avonds een bombardement plaatsvond: wil de Press onmiddellijk verhuizen. L.[eonard] moet er vrijdag heen. Onze ruiten zijn volgens John allemaal kapot. Hij logeert in de buurt. Mecklenburgh Square is geëvacueerd. Voor onze ogen is kort voor we thee zouden gaan drinken een vliegtuig neergehaald: boven de renbaan; een luchtgevecht; een duikvlucht; daarna de val; en een wolk dikke zwarte rook. Percy zei dat de piloot er heelhuids uit is kunnen komen. We rekenen nu op een luchtaanval rond 8.30. Hoe dan ook, wat er ook gebeurt, tegen die tijd horen we in elk geval het dreigende zagende geluid dat aanzwelt en afzwakt; dan een pauze; en dan komt er weer een. 'Ze zijn weer bezig.’ zeggen we dan en blijven zitten, ik werk en L. maakt sigaretten. Af en toe een dreun. Dan rammelen de ramen. Dan weten we dat Londen weer wordt gebombardeerd.
• In de dagboeken van de Britse schrijfster Virginia Woolf (1882-1941) verwoordt ze haar gevoelsleven, dat ondanks alle zelfspot en ironie geregeld diepe depressies veroorzaakte. En uiteraard reflecteert ze op personen en gebeurtenissen uit haar persoonlijke leven en uit haar tijdgewricht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten