zondag 13 augustus.
Ik heb Petersburg vaak genoeg in de zomer meegemaakt. Maar zo grauw, smerig en verlopen als nu heeft het er nog nooit uitgezien. Soldaten die niets omhanden hebben hangen in groepjes rond en spuwen links en rechts zonnebloempitten op de grond. Overdag liggen ze in het Taurische park te slapen. Hun pet achter op hun hoofd. Hun ogen staan stompzinnig en apathisch. Een gezonde jonge vent moet zich hier stierlijk vervelen. Maar hij piekert er niet over om te gaan vechten, kom nou! Maar muiten - dat is andere koek. Hij is nog niet aan het muiten geslagen, maar hij heeft totaal niets omhanden.
Ons bestaan is tot de zorg om 'ons dagelijks brood' gereduceerd. Na ons verblijf in het zuiden zijn wij bijna zonder overgang op een hongerrantsoen overgeschakeld. Wat witbrood is zijn we al vergeten. Wat staat ons nog allemaal te wachten?
maandag 14 augustus.
Kerenskij [regeringsleider] is net een uit de rails gelopen wagon. Slingerend en van de ene kant naar de andere zwaaiend beweegt hij zich voort, het is een akelig schouwspel. Hij is het einde nabij, en een vreselijk bitter einde ook, als het van alle waardigheid ontbloot is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten