21 augustus. Met zoveel hoop begonnen en door alle drie de verhalen teruggestoten, vandaag het ergste. Misschien is het juist, dat aan hor Russische verhaal altijd alleen maar na het 'Prozess' gewerkt mocht worden. In deze belachelijke hoop, die klaarblijkelijk alleen op een mechanische fantasie berust, begin ik weer met het 'Prozess'. - Helemaal nutteloos was het niet.
29 augustus. Slot van een hoofdstuk mislukt, een ander mooi begonnen hoofdstuk zal ik nauwelijks, of veeleer heel zeker, niet zo mooi kunnen voortzetten, terwijl het mij toen, 's nachts, zeker was gelukt. Maar ik mag niet verzaken, ik ben absoluut alleen.
30 augustus. Koud en leeg. Ik voel de grenzen van mijn kunnen al te zeer die, als ik niet geheel en al geïnspireerd ben, zonder twijfel slechts nauwe grenzen zijn. En ik geloof zelfs bij inspiratie alleen binnen deze enge grenzen te worden getrokken, die ik dan weliswaar niet voe omdat ik getrokken word. Toch is binnen deze grenzen ruimte om te leven en daarom zal ik ze zeker tot in het verachtelijke toe gebruiken.
Kwart voor twee 's nachts. Aan de overkant huilt een kind. Plotseling spreekt in dezelfde kamer een man, zo dichtbij alsof hij voor mijn raam stond. Tk spring liever uit het raam dan dat nog langer aan te horen. Hij bromt nog iets van zenuwachtigheid, de vrouw probeert zwijgend, alleen met sussende geluiden, het kind weer in slaap te brengen.
1 september. In totale hulpeloosheid nauwelijks twee bladzijden geschreven. Ik ben vandaag erg achteruitgegaan, hoewel ik goed had geslapen. Maar ik weet dat ik niet mag toegeven, als ik over het diepste lijden van het reeds door mijn overige levenswijze onderdrukte schrijven de grotere vrijheid wil bereiken, die mij misschien wacht. De oude apathie heeft mij nog niet geheel losgelaten, zoals ik merk, en de koude van mijn hart zal mij misschien nooit verlaten. Dat ik voor geen enkele vernedering terugschrik, kan evengoed wanhoop betekenen als hoop geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten