23 februari
De onmenselijke grootheid van Shakespeare blijkt nog meer dan uit zijn werk uit het feit dat hij toen hij stierf tweederde van zijn werk niet had laten uitgeven - waaronder Antonius en Cleopatra, Macbeth (?), veel komedies, enz.
Dit is zo ongehoord dat het vermoeden rijst dat aan het begin van de zeventiende eeuw de 'uitgeef'-mentaliteit nog niet erg verbreid was en dat men van mening was dat men het nageslacht een werk had nagelaten wanneer men het simpelweg had geschreven. Maar hoe vallen dan die teksten in manuscriptvorm te verklaren waarvan Shakespeare wist dat hij ze corrupt en corrumpeerbaar naliet? Evenmin kan men zeggen dat hem de tijd en de rust ontbraken om zich daarmee bezig te houden.
Hierin ligt een wijsheid die grenst aan kosmische ironie. Een bovenmenselijk gebaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten