[27 juli] [28-29 juli] [30 juli]
Maandag [31 juli]
Om half zes wakker. Voor de deur vier slapende mannen die zich als onze bewaker hebben opgeworpen. Vrouwen halen water, kinderen komen zich vergapen. We nemen lang en ontroerd afscheid. Eenmaal in Hyderabad knijpen Ebru [Umar] en ik er een paar uur tussen uit. Vannacht vliegen we terug naar huis, na een diner met de plaatselijke notabelen. Het chronische slaapgebrek wreekt zich. In de hotellobby bespreken we de politiek, Theo van Gogh, Hirsi Ali en Verdonk, en andere wereldgebeurtenissen die ons kleine land en meestal ook ons in de greep houden.
Dinsdag [1 augustus]
Van Schiphol rijd ik via een speelgoedwinkel naar huis. In Hyderabad heb ik een Indiase barbie voor mijn dochter bemachtigd. Omdat bij een tweeling verdelende rechtvaardigheid een heilig principe is, schaf ik voor mijn zoon een plastic boormachine aan. Als ik al illusies had over een seksevrije opvoeding, dan heb ik die, sinds zij begonnen te praten, diep begraven.
Thuis vermorzel ik hen zachtjes om daarna de waterschade tot me door te laten dringen. Overal staan droogmachines die het vocht uit de muren en de vloer trekken. De verbouwing van een half jaar geleden is deels ongedaan gemaakt. Terwijl Robert naar zijn werk rent, vertel ik mijn moeder die vandaag oppast over India.
De rest van de dag doe ik boodschappen en de was. ’s Avonds proberen Robert en ik orde in de chaos te scheppen. Met de vervroegde verkiezingen, een nieuwe verbouwing en zijn werk, vragen we ons enigszins vertwijfeld af hoe we het allemaal moeten redden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten