Zondag 15 juli. – Ik verveel me, zo erg dat ik zou willen dat ik dood was. Ik verveel me zó dat, lijkt het, niets ter wereld me kan afleiden, mijn belangstelling kan wekken. Ik wens niets, ik wil niets! Toch wel, ik zou veel wensen: me er niet voor schamen helemaal af te stompen. Niets hoeven doen, kortom, nergens aan hoeven denken, te kunnen leven als een plant, zonder me schuldig te voelen.
Kapitein B... heeft de avond bij ons doorgebracht, we hebben geconverseerd. Mijn conversatie staat me nogal tegen sinds ik heb gelezen wat madame de Staël zegt over het imiteren van de Franse esprit door buitenlanders. Als je afgaat op wat zij zegt kun je je maar beter terugtrekken in je hol en het in geen geval wagen de confrontatie aan te gaan met de superieure Franse geest.
Lezen, tekenen, muziekmaken, maar verveling, verveling, verveling! Naast zijn bezigheden, zijn vertier heeft een mens iets levends nodig, en ik verveel me.
Ik verveel me niet omdat ik een grote meid ben die rijp is voor het huwelijk, nee, als u dat denkt hebt u een te hoge dunk van me. Ik verveel me omdat er niets deugt van mijn leven en omdat ik me verveel!
Parijs is me onverdraaglijk! Het is een café, een hotel waar alles op rolletjes loopt, een bazaar. Nu ja, als het winter wordt, met de Opéra, het Bois, de studie, zal ik er hopelijk aan wennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten