15 juli - Afghaanse visvangst
Een dag tevoren hadden de Afghaanse militairen met wie ik op pad was een minibus met explosieven onderschept. Na al dat harde werken was het tijd mij hun favoriete plek te laten zien. Een meer van wazig smaragd waar ze op Afghaanse wijze vissen vingen. 'Ik ben verliefd op mijn land,' zei een van hen terwijl de kogels van een M16-geweer in het roerloze water knalden.
17 juli - Afscheid
Najib was in een bespiegelende bui. 'Het leven is een gok. Soms gokje goed, soms fout/ zei hij. Misschien kwam zijn stemming door mijn verhaal over de stervende Afghaanse militairen die ik zojuist in het ziekenhuis had gezien. Een vader die in het hospitaal werkte, had min of meer bij toeval in het levenloze lichaam dat alleen nog dankzij een beademingsapparaat op deze wereld werd gehouden zijn zoon ontdekt Of misschien kwam het door de passagier die met ruzie uit een taxi naast ons stapte. Terwijl hij aan zijn mouwloze vest rukte schreeuwde hij: 'Meer geld heb ik niet. Moet ik je soms mijn kleren geven?' Het schokte Najib dat de taxichauffeur na die woorden geen mededogen toonde. Misschien kwam het ook door het naderende afscheid, en ons gesprek over wat vierenhalve maand in zijn land mij aan reportages opgeleverd had. De meesten waren grimmig. Heel grimmig zelfs.
Ondertussen bloeiden de zonnebloemen bij mijn tijdelijke thuis alsof Afghanistan niets dan goeds te wachten stond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten