5 II 43
De cirkel wordt steeds nauwer. Komende maand moet het getto klaar zijn, een echt getto met stenen muren, 's Zomers zal het er niet te harden zijn, in zo'n grauwe kooi opgesloten te zitten, geen velden en geen bloemen meer zien, vorig jaar ging ik vaak naar de wei, ik had altijd veel bloemen, wat me eraan doet denken dat je ooit zo de ulica Malachowskiego op kon, zonder te worden gedeporteerd, 's avonds naar de film ... Ik ben al zo 'doordrenkt' van de gruwelijkheden van de oorlog dat de ergste berichten geen indruk meer op me maken. Ik kan gewoon niet geloven dat ik ooit nog eens zonder Judensztern naar buiten mag, sowieso dat er een einde aan de oorlog komt ... Ik ben benieuwd hoe dat in zijn werk zal gaan, ik denk dat ik gek zou worden van blijdschap. Nu moet ik echter denken aan wat ons te wachten staat, namelijk 'het getto'. Dan zal ik niemand meer kunnen zien, Micka niet, die Kamionka 'C' krijgt, noch Janek, die 'D' krijgt, noch Nica, die ook 'D' heeft. Wat zal dat worden, mijn God. Oh Rutka, nu ben je helemaal krankjorum, je roept God aan, alsof hij bestaat Dat kleine beetje geloof dat ik ooit bezat is uiteengespat, als God zou bestaan zou hij nooit hebben toegestaan dat mensen in ovens worden geduwd, en dat kleine kinderen met geweerkolven de hoofdjes worden ingeslagen, of in zakken worden gestopt en vergast... Het klinkt als het sprookje van een kindermeisje, zij die het niet met eigen ogen hebben gezien zullen het niet geloven; maar het is geen sprookje, alleen de waarheid. Om maar wat te noemen: ze hebben een oude man bewusteloos geslagen, alleen omdat hij schuin de straat was overgestoken ... Bespottelijk, maar dat is nog niets, zolang het maar geen Auschwitz is ... en een groene kaart ... het einde ... wanneer zal dat komen?...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten