Lieve Mama,
Er is niet ver van waar ik woon een grote brug, die ontworpen is door Theodore Roosevelt, en op elke hoek van die brug staat een enorm bronzen standbeeld van een bizon. Nou heeft iemand de saillante edele delen van die bizons felrood geschilderd, zodat iedereen die over de brug moet blijft staan en brult van het lachen. Het is een heel fraai gezicht en ik zou niet weten wie die verf eraf zou moeten halen. Je kunt toch moeilijk een brandweerman een ladder tegen zo'n dier aan laten zetten en naar boven laten klimmen om hem in alle ernst de verf van die penissen te laten krabben. Er zou al gauw een hele drom mensen omheen staan te lachen, en fotografen van bedenkelijke kranten zouden prachtplaatjes kunnen schieten.
Ik weet niet waarom ik u dit allemaal vertel, behalve dat ik zelf net over die brug ben gekomen en nu op kantoor zit, en het was echt weer een heel fraai gezicht.
Nou, goddank zijn de verkiezingen achter de rug, met het verwachte en correcte resultaat. Ik heb Henry Wallace vaak gezien de laatste tijd, en iedereen vraagt zich af wat zijn volgende baan zal zijn. Iets in het kabinet, denk ik. Hij is in puike vorm en uitstekend op dreef. Op de verkiezingsavond was ik bij Evalyn McLean. Ze had een stuk of 60 mensen te eten - 'we houden het klein', zei ze. Ik zag dat ze de Hope-diamant niet om had. Ze had een andere steen van het formaat tuinwals om de nek. 'Waar is de Hope?' vroeg ik.
'Vanavond,' zei ze, 'heb ik hem hier verstopt', en ze wees naar haar vreemde, opgevulde boezem. 'Waarom?' vroeg ik. 'Nou, omdat hij daar veiliger is. Hoewel het twintig jaar geleden misschien wel de minst veilige plek was die je maar bedenken kon!' En ze brulde van het lachen om haar eigen woorden en draaide zich om en herhaalde ze nog eens ten overstaan van een paar rechters van het hooggerechtshof en een ambassadeur. Ze is geen doorsnee-type ...
Veel liefs voor allen,
Roald
Geen opmerkingen:
Een reactie posten