20 november
Ensor is dood. Het is de derde maal in tien jaar dat men hem laat sterven. Nu schijnt het toch waar te zijn. Hij die met de dood heeft gespeeld als een kind met zijn knikkers, met hem heeft gespot als een clown met zijn publiek, hem heeft uitgedaagd tot een tweegevecht zonder getuigen, hem heeft uitgenodigd als een vijand zijn vijand, hij die door dit alles zo vertrouwd was geraakt met de lafheid van een 'valse vriend', is in die vriend opgegaan met, naar men zegt, de glimlach op de lippen. Het was te verwachten van iemand die zelfs geen schrik had van zijn publiek. Ensor heeft zich overleefd. Hij is twintig jaar te laat gestorven, als schilder, bedoel ik.
Het afval in Ensors oeuvre is ontzaglijk, zo ontzaglijk als bij Permeke en Jespers. Maar wat er overblijft is zo ontzaglijk groot en groots dat al het afval er onder verdwijnt. (Als Permeke en Jespers dood zijn, zal ik het ook van hen getuigen - als 't God belieft!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten