Zondag 3 november
Al een paar dagen slaag ik er niet in het dagboek van Roemenië weer op te pakken, en wat gebeurt er ondertussen met die beelden die langs mijn ogen trekken, en die ik in afwachting van het moment dat ik ze kan opschrijven steeds maar in gedachten roep om niets verloren te laten gaan?
Zoals bij de overweg in Tîrgu Frumos de groene kar van de veearts, de knol die in de hoge berm staat te grazen en de man zelf half in slaap gezakt tegen zijn opgerolde overjas, als een personage uit een Russische roman.
Zondag, 'een geur van roest en gevaarlijke tijden'. Maar het zijn mijn dromen die er die kleur aan geven, bijvoorbeeld deze droom van vannacht: ik loop in een volslagen verlaten, steeds schaarser verlichte metrogang, zonder enige angst of verbazing. Zo nu en dan worden grond en plafond schel verlicht door een in de verte langsrijdende trein; in een grote, gele, glimmende boog verdwijnt het licht daarna weer. Ook het perron is verlaten, en de metro die eraan komt leeg en zonder ramen, als in een filmische allegorie, een Bergman uit de jaren vijftig. De wanden zijn geroest of misschien uitgebrand. Maar dat wekt evenmin angst bij me op, eerder het gevoel dat hij is afgekrabd om opnieuw te worden geschilderd, dat dit ogenschijnlijke wrak een nieuw begin aankondigt. Het is trouwens helemaal geen nachtmerrie, ik word niet wakker; ik voel me tussen dood en leven in staan, maar aan de kant van het leven, van de opstanding; van de geboorte van iets nieuws.
In de woorden van Baudelaire: 'alles wordt allegorie voor me' dezer dagen. De wereld als één grote metafoor, waarin de waarheid uiteenspat en in een andere samenstelling terugkeert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten