26-11
Muziek. Ik probeer een spaans lied te beluisteren en de tekst op te schrijven. Het is niet erg makkelijk — ik heb altijd nog gemengde gevoelens ten aanzien van het plan in het voorjaar naar Nicaragua te gaan. De angst komt vaak na het spaans leren naar boven. Is deze angst algemeen - voor deze vaak flagrante macho-cultuur, is het mijn onzekerheid — wat betreft de taal of de mensen? Alle wanhopige nachten, toen ik van het geval met C. niet wist en niet begreep, schieten me weer te binnen. Mijn vertrouwen in vrouwen daar, ook het spontane bij Nora Astorga, die ik hier bij het bezoek van Daniël Ortega ontmoette — vormt een soort houvast.
's Avonds ga ik meer dan vier uur naar Shoah (vernietiging). Een sterke film. Ik was bang om er alleen heen te gaan, belde tevergeefs een paar mensen op; sinds vele jaren ben ik niet meer alleen naar de bioscoop geweest. Na het eerste deel was ik zo uitgeput, dat ik een jonge vrouw om een sigaret vroeg. Ik dacht, iedereen ziet dat ik iemand uit Duitsland ben... en deze verschrikkelijke Duitse in de 'Warthe-gau', haar mechanische 'treurig, heel treurig, alles is treurig'. Op de vraag waarom ze (uit Münster) daarheen ging, kwam 'zin in avontuur'. Geen verwijzing naar de nazi's. Ze was een vrouw van de leraar die in Chelmno de gaswagens gezien had! De mengeling van landschap, interview (weinig historisch materiaal, geen gruwelijke foto's) - de taalwirwar van Pools, Jiddisch, Frans, Engels, Duits. We komen, ik wist dat al dertig jaar geleden, er nooit mee klaar. - Op deze avond heb ik heimwee naar mi compañero.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten