Lieve Mama,
Niet veel nieuws hier behalve dat het voorjaar in de lucht hangt, en dat het niet lang meer zal duren of de Japanse kersen langs de straten van Washington staan in volle bloei. Het is al warmer, en mensen beginnen alweer tegen de zomer op te zien.
Heb vorige week zondag weer gedineerd bij 'Mrs Bloody Hope Diamond', zoals Alf haar noemt. Deze keer was alles van goud. Alle borden, alle messen, vorken, lepels, zoutvaatjes etc. etc. Op de een of andere manier had ik dat eerst niet in de gaten, ik pakte gewoon mijn mes en begon mijn vlees te snijden. 'Jeetje,' zei ik, 'dit mes is hartstikke bot.' 'Ja, wat denk jij dan, onnozele hals,' zei Mrs McLean vanaf het andere eind van de tafel, 'het is van goud.' Tegen die tijd had ik het bijna dubbel gebogen, zo zacht was het. Ik baarde nogal wat opzien toen ik de butler om een stalen mes vroeg waar je wél mee kon snijden. Ik heb in mijn leven heel wat onnozels mogen aanschouwen, maar nog nooit zoiets onnozels als een stelletje uilskuikens dat verwoed probeert met botte zachte gouden messen hun nogal taaie vlees te snijden. En ik kon er niet een in mijn zak steken, want er hing een detective in de kamer rond met één hand in zijn zak ...
Veel liefs voor allen
Roald
Geen opmerkingen:
Een reactie posten