21 maart
Heden is een nieuwe lente dus alweer geboren. Vanuit 't oneindige komen de jaargetijden aan; tot in 't oneindige zullen ze waarschijnlijk blijven duren. De hemel is bewolkt, maar af en toe breekt er de zon doorheen, en die is warm, en grote vlakken ontbloten zich, als wijde open poorten van azuur.
Om drie uur ben ik uitgegaan. Veel jonge heestertjes stonden al liefelijk lichtgroen, strak, als kleine, pas ontwaakte kinderen, in groene kanten hemdjes. Zij schenen stil te jubelen en te glimlachen. In 't jeugdig-malse gras bloeiden reeds gele narcissen en 't waren als brandende en lichtende kaarsjes vóór de blote voetjes van de schrale, tengergroene kinderboompjes. Al het overige was dood en dof en bruin nog.
Toen heeft één enkele, harde donderslag geknald. Dat hoort zo, als bij een lang verwacht en heel mooi schouwspel, dat eindelijk gaat beginnen.
De nieuwe, jonge lente is geboren.
22 maart
De lijstertjes wisten 't al lang, dat de lente in aantocht was. Sinds weken hebben ze 't alom vanuit de hoge, naakte bomen rondgeschald. Vandaag jubelen ze 't opnieuw, al is de lucht ook effen grijs en winterachtig.
De lijstertjes hebben gelijk. Tegen de avond zakt de wind en in het westen openen zich plechtig weer de grote gouden en azuren hemelpoorten.
Een merel vliegt naar 't allerhoogste twijgje van een populier en begint daar rustig zijn eentonig lied te zingen. Zwart als een vlokje roet zit hij boven 't naakt gewirwar van de takken. Hij schijnt vandaar uit wonderen te zien, die wij niet kunnen ontwaren en vertelt daarvan, met zijn rustig-monotone, zangerig-schorre stem.
O, die lang, lang-aangehouden jubelzangen van de vogels in het vroeg, nog gure najaar! Wat zijn ze vol vertrouwen en beloften, vol heerlijke beloften van al de lange, schone dagen die nog moeten komen!
Zacht taant de stille, gouden avond door de diepe, blauwe hemelpoorten, tussen de logge, grijze, uitgekanteelde wolkenmuren. En het ruikt zoet alom naar kiemend groen en nattig mos en vruchtbare teelaarde...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten