dinsdag 22 maart 2022

Alexander Ver Huell • 23 maart 1862

Alexander Ver Huell (1822-1897) was een Nederlandse tekenaar en schrijver. Uit: Het dagboek van Alexander Ver Huell 1860-1865.

23. Zondag.
Eindelyk is de bui die reeds twee jaar broeide losgebarsten. — Geen moeyelyker positie dan die van neef en eenigst kind tegenover een goed dozijn huwbare nichten. - Als men gewoon lief voor haar is heet het ‘dat men haar het hof maakt’ is men niet lief dan wordt men een ‘stijve saaye Klaas’ geheeten, zoo men zelfs niet geheel daardoor uit de gratie dier dames geraakt. — Dit is het geval met mijn nichtje Willemine de Vaijnes aan wie ik juist uit een goed motief, omdat zij kreupel is, nooit iets in het hoofd heb willen zetten dat naar die hofmakerij geleek. — Nu al een paar jaar lang merkte ik dat alle meisjes die bij haar logeerden of veel bij haar kwamen eerst heel lief en natuurlyk met mij waren maar dan in eens onaardig en soms hatelyk werden. — De oorzaak hiervan was dat Willemine (zooals zij zelve nu heeft bekend) haar voor mij waarschuwde. Zulk een waarschuwing van ouders vind ik hoogst loffelyk maar van een nuf die de helft jonger is dan ik, vind ik het hoogst ridicule. — Zondag is het tot een explosie gekomen en allen zijn natuurlyk tegen mij Oom trekt partij voor zijn dochter, Tante voor de nicht bij wie ze inwoont, Mama trekt de partij der vrouwen (pars pro toto)* (uit esprit de corps) Sophie had dien avond, terwijl zij mij zaten te taquineeren, reeds tweemaal gezegd ‘wij zyn zaamgespannen’ wij zijn zaamgezworen’ — zij ook is natuurlyk voor de nicht bij wie zij steeds komt logeeren. — Den volgenden morgen heb ik mijn oom flink de waarheid gezegd, die kwam om mij de les op te zeggen en 's avonds een briefje aan Tante geschreven waar in ik zeide ‘te hopen dat de onaangenaamheden door Willemine ontstaan geen oorzaak mogten wezen dat zij mijne Moeder minder zoude bezoeken; dat ik integendeel geloofde dat het goed was zoo zij en W. meer bij haar kwamen en dat ik bij die gelegenheden op mijn eigen kamer zoude blijven. — Het is wel zoals ik mijn vader zoo dikwijls hoorde zeggen
Une femme toujours pardonne quand on l'aime
Ne pardonne jamais quand on ne l'aime pas.**

* Pars pro toto: Oorspronkelijk een term voor een stijlfiguur in de klassieke letterkunde, waarbij een deel wordt genoemd om het geheel aan te duiden. Hier in overdrachtelijke zin gebruikt. 
** Een vrouw vergeeft altijd wanneer men haar bemint, maar vergeeft nimmer als men haar niet bemint.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten