17 februari 1967
Lief dagboek, Vandaag
ben ik bijzonder vals en onrechtvaardig behandeld door heer Hensems, de leraar Engels, en ik ben naar rector Otten gegaan. Maar zoals te verwachten viel, had deze het lef niet om Hensems af te vallen en mij gelijk te geven. Ik was ziedend en ik zon meteen op wraak.
Een aantal dingen zouden van belang zijn. Belangrijk was dat ik tijdens mijn wraakactie niet gesnapt zou worden, belangrijk was dat het algehele gevoel vernederd te zijn teniet zou worden gedaan, dat het zaakje weer in evenwicht gebracht zou worden, dat ik mijn gevoel van eigenwaarde zou herwinnen, dat de pijn die ik voelde zou worden verlicht doordat ik die rotzak een hak kon zetten. Verder hoefde ik geen nut of profijt van mijn daad te hebben.
Uiteindelijk kreeg ik een lumineus idee: ik zou Hensems flinke pech bezorgen en de achterband van zijn Opel laten leeglopen! Mijn plan durfde ik met niemand te delen, bang dat een of andere slappeling me zou verlinken. Het was ook niet belangrijk wat de anderen ervan dachten en of ze me soms stoer vonden; het enige wat telde was dat ik mijn woede kon koelen.
Ik trok er een hele namiddag voor uit. Op een rustig moment sloop ik naar de parkeerplaats, hurkte tussen de auto's, drukte met een luciferhoutje het pinnetje van het ventiel naar beneden en liet de band leeglopen. Niemand ontdekte me. Daarna bleef ik wel een uur verscholen in het fietsenhok staan wachten tot Hensems naar buiten zou komen. Ik wilde zijn gezicht zien en de zoetheid proeven waar ze het altijd over hadden. Sommigen zeiden ook dat het naar de metaalachtigheid van bloed smaakte, ik hoopte maar van niet.
Ik bleef de volle voorstelling volgen (het effect van wraak moet je zien): hoe Hensems bij zijn auto aankwam, instapte en een stukje achteruit reed, stopte, uitstapte, vloekte en er vervolgens drie kwartier over deed om zijn wiel te verwisselen. Toen hij wegreed bedacht ik me vergenoegd dat hij met de vermeende lekke band nu ook nog een vergeefs ritje naar de garage voor de boeg had. Intens tevreden ging ik naar huis.*
* Een van de functies van wraak is dat je daarmee iets van je eigenwaarde en autonomie kunt herwinnen. - Nico Frijda, De psychologie heeft zin, 1993
Leuk verhaaltje, jammer, dat ze niets geschreven heeft over de eventuele smaak van wraak
BeantwoordenVerwijderen