Maandag 5 mei. – Sterven, een woord dat je gemakkelijk zegt en opschrijft; maar bedenken, geloven dat je spoedig doodgaat? Geloof ik het werkelijk? Nee, maar ik vrees het.
Het heeft geen zin verstoppertje te spelen, ik heb tering. De rechterlong is zwaar aangetast en de linker begint het laatste jaar enigszins aangetast te raken. – De twee kanten. – Enfin, met een andere bouw zou ik bijna mager zijn. Ik ben ronder dan de meeste jonge meisjes, dat is duidelijk, maar ik ben niet zoals vroeger. Een jaar geleden was ik nog subliem, zonder vet of gezet te zijn; nu zijn de armen niet stevig meer, en van boven, naar de schouders toe, voel je het bot in plaats van de fraaie ronding van een welgevormde schouder te zien. Elke ochtend als ik een bad neem bekijk ik mezelf. De heupen zijn nog mooi, maar de spieren van de knie beginnen zichtbaar te worden. Op de benen is niets aan te merken. Enfin, ik heb een ziekte en dat is onomkeerbaar. Maar doe er dan wat aan, onzalig wicht! Maar dat doe ik al en grondig ook. Ik heb mijn boezem aan twee kanten verbrand, vier maanden lang zal ik geen decolleté kunnen dragen. Op gezette tijden zal ik die verbrandingen moeten herhalen, om te kunnen slapen. Van genezen is geen sprake, het lijkt of ik het te somber voorstel; maar nee, het is gewoon waar. Maar nog afgezien van de verbrandingen zijn er nog zoveel andere dingen! Ik doe ze allemaal. Levertraan, arsenicum, geitenmelk. Ze hebben een geit voor me gekocht.
Ik zal mijn leven rekken, kortom, maar ik ben verloren.
Ik heb dan ook te veel kwellingen te verduren gehad. Dat wordt mijn dood, dat is logisch, maar het is vreselijk.
Er zijn zoveel interessante dingen in het leven! De boeken die je kunt lezen alleen al.
Zojuist is me de complete Zola bezorgd, de complete Renan en een paar delen Taine. [...]
En de schilderkunst?
Als ik het daarover ga hebben, zou ik graag willen geloven in een Onze Lieve Heer die ingrijpt, zodat alles op zijn pootjes terechtkomt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten