Peter Handke • 22 mei 1976

• De Oostenrijkse schrijver Peter Handke (1942) publiceerde in 1977 een journaal onder de titel Das Gewicht der Welt - door Hans Hom in het Nederlands vertaald als De last van de wereld. De observaties vormen een bespiegelend dagboek van zijn leven als schrijver en filmregisseur in Parijs, waar hij van 1971 tot 1978 woonde.

22 mei
Bij het zien van een kind de smartelijke distantie tussen elkaar weer ondergaan, die je vroeger zelf als kind bij het zien van een op een paar passen van je vandaan staande, geliefde volwassene onderging

Ik lachte om de zucht die ik net onwillekeurig had geslaakt

Zingend roepen, van afkeer

A. en ik zijn nu moeiteloos aardig tegen elkaar: we hebben samen een lange, vermoeiende reis gemaakt

Ik zag nadat ik het ticket in de automaat had gestopt achter het draaihekje de tekst oplichten: 'Reprenez votre billet', en dacht: de brutaliteit om me aan te spreken!

Zin om in een open rioolput te vallen, uit boosaardigheid tegen alles en iedereen

Wederom loste het afgeleefde zich onder het lopen geleidelijk op in de levende ervaring ('Ik trad uit mij zelf')

Zo ongenaakbaar, zo streng worden, dat geen andere voorstelling van mij meer mogelijk is

Waar kijkt die mooie vrouw op straat zo geboeid naar? Heeft ze weer ergens een leuk klein 'object' ontdekt, in een etalage of daarbuiten?

Die krantekoppen die je achtervolgen, waar je ook gaat of staat! Als het kleine vrouwtje voor me uit over straat trippelt, richt mijn woede zich tegen haar als de verantwoordelijke persoon voor verstikkende kreten als: 'De aanstaande scheiding van ...', 'Het late geluk van ...'

St. Germain-des-Prés: Bij de aanblik van die excentriek uitziende figuren zin om je van alles wat maar enigszins opvallend is aan je eigen verschijning onmiddellijk en rigoureus te ontdoen, om een volmaakt anoniem voorkomen te hebben

Recensie-standaardkreten over reprises: '... is actueel gebleven.' (Daarbij is actualiteit in de regel niet meer dan het actueel gebleven, duurzame cliché; een soort overeenstemming vooraf van alle tijden over 'het actuele')

In de metro meegehotst te midden van anderen: Neem me op!

Op de kale, donkere gang in huis plotseling de verschijning van een overledene, als een glimlach, en ik glimlachte terug

Het zonder muziek redden

De ogen hadden zo'n gebrek geleden, dat ze de eerste tranen meteen verslonden

Een vrouw die telkens voordat ze een (voor haar) bijzonder werkje ter hand neemt, om zich zelf en de anderen daarop voor te bereiden, al haar ringen van haar vingers trekt en ze op tafel legt

Een dag vol onverklaarbare herinneringen, als gewelddadige storingen in het verloop van de dag, waartoe ze echter behoren

De dagelijkse versie van De markiezin van O.: Iemand maakt, buiten bewustzijn, een kind bij een bewuste vrouw