3 mei. De verschrikkelijke onzekerheid van mijn innerlijk bestaan.
Hoe ik mijn vest losknoop om meneer B. mijn eczeem te laten zien. Hoe ik hem naar een andere kamer wenk.
De echtgenoot is door een paal - men weet niet waar die vandaan kwam - van achteren geraakt, op de grond geworpen en doorboord. Op de grond liggend klaagt hij met opgeheven hoofd en uitgestrekte armen. Later kan hij ook al een ogenblik wankelend opstaan. Hij weet niets anders te vertellen dan hoe hij getroffen werd en toont zo ongeveer de richting waaruit volgens hem de paal is gekomen. Die verhalen, die altijd hetzelfde zijn, maken zijn vrouw al moe, vooral daar de man altijd weer een andere richting aangeeft.
4 mei. Voortdurend het beeld van een breed slagersmes, dat heel snel en met mechanische regelmaat van opzij in mij dringt en heel dunne dwarse plakken lossnijdt, die door het snelle werken bijna opgerold wegvliegen.
Vroeg in de morgen, de straten waren wijd en zijd nog leeg, opende een man, op blote voeten en alleen in een nachthemd en broek gekleed, de deur van een grote huurkazerne in de hoofdstraat. Hij hield de beide deurvleugels vast en ademde diep. 'Ellende, vervloekte ellende,' zei hij en keek schijnbaar rustig eerst de straat in en toen over een paar huizen heen.
Wanhoop dus ook uit deze richting. Nergens verwelkomd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten