Walt Whitman • 21 december 1872

• De beroemde Amerikaanse dichter Walt Whitman (1819-1892) maakte als journalist de Amerikaanse burgeroorlog mee. Uit: Oud ben ik en jong ben ik. Herinneringen (vertaling van René Kurpershoek).

Falmouth, Virginia, tegenover Fredericksburg, 21 december 1862 — Ik begin met mijn bezoeken aan de veldhospitaals van het Leger van de Potomac. Een flink deel van de dag breng ik door in een groot bakstenen buitenhuis op de oever van de Rappahannock dat sinds de slag als hospitaal in gebruik is - en waar naar het schijnt alleen de allerzwaarste gevallen terechtkomen. Buiten, aan de voet van een boom, op nog geen tien meter van de voorgevel, zie ik een berg geamputeerde voeten, benen, armen, handen enz. liggen, een volle vracht voor een eenspans wagen. Vlakbij ligt een aantal lijken, elk apart onder een bruine wollen deken. In de voortuin, naar de rivier toe, zijn verse graven, meest van officiers, de naam op een afgebroken stuk duig of plank dat rechtop in de aarde staat. (De meeste van deze lijken zijn naderhand opgegraven en naar hun familie in het noorden overgebracht.) Het grote huis ligt van onder tot boven helemaal vol, alles geïmproviseerd, geen systematiek, niet best allemaal, maar zonder twijfel het best mogelijke; alle wonden tamelijk ernstig, sommige onthutsend, de manschappen in hun oude kleren, groezelig en bebloed. Onder de gewonden zijn ook manschappen en officieren van de rebellen, krijgsgevangenen. Met een van hen, een kapitein uit Mississippi, zwaar gewond aan zijn been, heb ik een poosje gepraat; hij vroeg om kranten, die ik hem gaf. (Ik heb hem drie maanden later in Washington teruggezien, zonder zijn been, gezond en wel.) Ik liep de vertrekken door, beneden en boven. Sommige mannen waren stervende. Ik had die keer niets om weg te geven, maar schreef een paar brieven voor de mannen naar thuis, naar moeder enz. Ook sprak ik met drie of vier van hen, die er naar ik meende de meeste baat bij, of behoefte aan hadden.