Simon Vinkenoog • 11 november 1963

• Simon Vinkenoog (1928-2009) was dichter en schrijver. In 1963/'64 hield hij een dagboek bij dat is gepubliceerd als Liefde. Zeventig dagen op ooghoogte.

maandag 11 november 1963
Roland Kirk, die blazend en stotend de schrilste geluiden weggeeft, en spelend steeds nader komt tot waarneembare gehoorgrenzen, heeft veel gemeen met de man die vanuit Brussel aan het redaktiesekretariaat van Randstad (driemaandelijks verschijnend; redakteuren Claus, Michiels, Mulisch, Vinkenoog) zijn notities stuurt: ‘gemaakt gedurende een eerste experiment met marihuana.’ Hij is geen literator; hij gelooft nog in bewijsmateriaal. ‘Indien u voelt voor publikatie, zou ik er een zakelijke inleiding bij kunnen leveren, alsmede de in de tekst vermelde tekening.’ Hij kent het bestaan nog niet van de miljoenen pagina's notities, handschrift, tekeningen, kollages, die de wereld bedekken als een hymne aan de inspiratie, die bezit neemt van de mens, high. De schepper. De maker. Ik citeer zijn onbeholpen, waarheidsgetrouwe woorden (hij is ambtenaar bij een internationale organisatie, vijfenveertig jaar, beschreef enkele jaren geleden in de Groene Amsterdammer zijn ervaringen, toen hij ophield met roken): ‘Ik schrijf één zin, er gebeuren wel vijf dingen intussen, dus ik kan niet alles opschrijven, ben steeds achter - je laat je van tijd tot tijd gaan; er zijn te veel dimensies om op te schrijven - de meest gewone dingen, zoals een deksel afschroeven, worden prachtig; vierduizend gedachten tijdens één zin die ik opschrijf - werkelijk duizenden bewustzijnen, dus alles kan niet opgeschreven worden - nooit vergeten bij het later nalezen dat maar een honderdduizendste op papier staat van alles wat er is gebeurd en alles prettig positief - alles wat later gerapporteerd zal worden is te weinig - dit (pijl naar zin omhoog) is een boodschap tot de buitenwereld.’

Beiden zijn ze door het grote gevoel aangeraakt, deel uit te maken van een oneindige kosmos, en geen van beiden weet er menselijke geluiden (stem, klank, woorden, gezicht) voor te vinden.
Een boodschap, chère âme; het Engelse weekblad The Lancet van 9 november publiceert een artikel met de tendens het marihuanagebruik te legaliseren.

TRI. Kinderen worden ermee weggemaakt - het brengt déjà-vu ervaringen teweeg - je kunt het kopen bij de drogist - werelden staan er op te trillen. Het gedoogt geen andere smaak naast zich - poëzie: eigen bottelarij. Lege gedichten vijftien cent statiegeld. ‘Het is namelijk niet zo, dat er huilerig en in hoekjes treurig bijeengezeten wordt, maar dat er ontzettend veel genoten wordt in cleane, aantrekkelijke, sexy en intelligente, gezellige en relaxed omgevingen. In één huis: een baarmoeder, een hartkamer, een hersencel. Jazz. Archief.’

‘Zes miljoen jaren tegelijk staan stil. Als je het ziet liggen lijkt 't op 'n ongeluk. Als ik omkijk, moet je me roepen.’

[Verdergaan? Ja. TRI. Au. Affecteert het CZS. Met lachgas anesthetisch gebruikt: yields a very rapid analgesia, event. unconsciousness. Veroorzaakt onregelmatige hartslag. Bij-effecten: poor muscular relaxation, dependance geregistreerd. Door kwakzalvers voorgeschreven bij migraines, tic douloureux, of eerste baringsweeën. Dit gebruik, elk ander gebruik, ten stelligste afgeraden.

Kennedy werd doodgeschoten. Een boeddhistische monnik liet zich met benzine overgieten. 

Mensenoffers. In Amsterdam kwam Charles na drie dagen verblijf (regelrecht uit Amerika, met een sixty-dollar a day habit), precies een jaar later op dezelfde dag weer tot dezelfde onbezonnen daad; wéér werd hij gearresteerd. Geen bloemen. Geen bezoek. Geen correspondentie. Ook nu nog niet. We waren getuige van zijn aanhouding. Zelf ben ik zo onvoorzichtig, bega de laatste fouten - die me op drie dagen cel komen te staan op het hoofdbureau van de Amsterdamse politie. De eerste, die ik tegenkom, als de rechter-commissaris mij een lopend vonnis heeft gegeven (ik word begin februari veroordeeld tot zes weken voorwaardelijk wegens het overtreden van de Opiumwet: 0,16 gram marihuana werd in mijn bezit aangetroffen, tussen 0,700 gram kaasresten en glassplinters) en ik blij door vrije straten loop, is Simon Carmiggelt. Hij feliciteert me met de ervaring, het hebbenkunnenkijken van binnenuit. Mei '64]