November 2017
'Jazeker ken ik die periodes,' zeg ik als iemand vraagt naar de gekmakende twijfel die bij schrijven komt kijken. 'Bij mijn eerste roman, twintig jaar geleden, veroorzaakte dat volledige paniek. Inmiddels ben ik begonnen aan de elfde en weet ik dat het erbij hoort. Het gebeurt elke keer weer, meerdere malen in het proces. Twijfelen is nodig om te kunnen scheppen. Het is er een onmisbaar onderdeel van. Helaas. Voordat je begint denk je dat je weet hoe je boek moet worden. Maar meteen de eerste zin begrenst je mogelijkheden al. De hele dag maak je keuzes over ieder woord in iedere alinea. En op een gegeven moment merk je dat je verhaal helemaal niet in de richting gaat die je had voorzien. Dit lijkt een ramp, maar het is, hoe vervelend ook, eigenlijk heel goed en pas het begin van het proces. [Snaporaz heeft het in De droom van de leeuw: al over die scheppende kracht van de beperking.] Want alleen omdat je het niet meer weet, moet je onverwachte keuzes maken, impulsief, zoals iemand die aan het verdrinken is ergens kracht vindt om de kant te bereiken. Het brengt je naar oevers waar je geen weet van had.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten