Dinsdag 11 mei 11.15 uur. Wildwal
De grote narigheid lijkt begonnen. Gisteren was alles prachtig. Zouden vandaag hier vertrekken. Gewandeld samen op Carolina-laantje van tien voor zeven tot ruim half acht. Tweemaal op het bankje gezeten. Thuis om bijna acht uur. Twee aardige meisjes en een aardige jongen op fietsen de tuin in. Handtekeningen. Puzzelrit voor zaterdag zetten ze in elkaar. Gezellig gesprekje. Naar binnen samen. Gegeten. ‘Sonja’ gekeken (Frans zijn Engelse cabaretgroep). Vielen beiden in slaap. Om twaalf uur naar bed. Ol half karafje landwijn. Nam een slokje cognac. Ik was in de keuken en dacht: ze verslikt zich er weer eens in, maar toen ik binnenkwam dacht ik meteen: een attaque! Dokter gebeld. Automatische beantwoorder. Voor dringende gevallen. Alles volledig uitgelegd. Hij was er in tien minuten. Ja. Attaque. In dit stadium nog weinig van te zeggen. Drie dagen minstens absolute rust.
Donderdag 13 mei 11.30 uur. Ziekenhuis Velp
Ik lig naast haar. De internist (dr. van Olden?) was even binnen en dacht dat ik de patiënt was. Ols ademhaling klinkt normaal. Krijgt kleine hoeveelheid zuurstof toegevoegd in de neus en verder infuus. Is soms moeilijk te verstaan en ver weg, maar vrij plotseling geeft ze goede antwoorden in bijna goed verstaanbare woorden.
Vrijdag 14 mei. Avond
Op de deur van onze kamer 621 zag ik net het bordje met ‘Geen bezoek’. Hoor zojuist dat onze afdeling, de zesde etage, twee nachtzusters heeft voor 58 patiënten! De onrust was vandaag zo mogelijk nog erger. Praten, roepen: Wim, ik wil er uit. Help me toch. Infuus alweer kapot en drie zusters bezig met de reparatie. Daarna met Corry alleen werd de toestand steeds onhoudbaarder. Laat me niet alleen. Help me toch. De Jappen hebben dat hek gezet, ik kan niet bij je komen. Ik toen helemaal de kamer veranderd. Bedden naast elkaar geschoven, waardoor tenminste één bedhek weg. Vlak bij elkaar gaan ‘slapen’. Maar elk kwartier eruit. Vechtpartijen.
Zaterdag 22 mei 4.00 uur in de ochtend. Alleen op kamer 620
Ol alleen op kamer 621 (naast elkaar). Wakker geschrokken. Hoofdzuster L. is aan het telefoneren met de internist om te vragen wat er nu moet gebeuren. Durft geen moment bij Corry weg te lopen. Ademhaling is niet zo goed. Ik durf nog niet naar haar toe om het gevaar van nog stijgende onrust. Dat is ook de reden waarom ik op een andere kamer ben gaan liggen.
Zondag 23 mei 2.35 uur
Verpleger kwam om 23.00 uur een uurtje bij mij praten (in opdracht van...?). Vroeg o.a. of ik wist wat er nu eigenlijk in de hersenen gebeurd was. Dat wist ik (zei de man, die dacht dat hij alles wist). Naar Ol gaan kijken. Lag er na de rampnacht van gisteren en de ademhalingsmoeilijkheden van vanmiddag zo lief en dierbaar bij. Zuster Gerda vlak bij haar bed.
Dinsdag 25 mei 7.30 uur. Kamer 620, Ziekenhuis Velp
Na slechte nacht van Ol zuster Ursula zojuist hier gekomen. Ze slaapt. Komt u maar kijken. Gekeken, nu net, ontroerend lief gezicht. In vaste slaap eindelijk ontspannen? Tot hoe lang? Komt ooit de oude Olman terug?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten