10 mei Vanochtend las ik drukproeven, toen ging ik kaartjes voor de schouwburg kopen en naar Doenajev om een assistent voor Lev Nikolajevitsj [Tolstoj] bij de hulp aan de hongerlijders te zoeken. Ze noemden Strachov, dat zou goed zijn. Ik las een brief van Tsjertkov aan L.N. [Tolstoj], want ik wilde iets te weten komen over Sharkvan, die op sterven ligt. De hele brief is in een onnatuurlijke toon geschreven, steeds met dezelfde redeneringen over de strijd met het vlees, over geld en het zondige van geldbezit, maar intussen heeft hij zich overal in de schuld gestoken en vraagt hij Tanja tienduizend roebel te leen. Dat is allemaal vals, vals, en ik kan geen valsheid dulden. Wie van ons vecht niet met zijn hartstochten? En hoe! Soms heb je het gevoel dat je laatste krachten zijn opgebruikt voor die strijd, en dat je nergens meer kracht vandaan kunt halen. Maar wat voor hartstochten hebben die lieden! Ze zijn allemaal zo rechtlijnig, oninteressant... Als je dan zulke hartstochten hebt, zwijg erover en schreeuw het niet van de daken. Vanavond was ik met Serjozja, Andrjoesja en Sasja in de schouwburg. Conservatoriumstudenten voerden de 'Freischütz' uit ten bate van de hongersnoodslachtoffers. Ik zat op de tweede rij fauteuils, en daar zat ook Sergej Ivanovitsj.
• In haar dagboeken beschrijft Sofia Tolstoj haar 48 jaar durende huwelijk met Leo Tolstoj (1828-1910). Hoewel ze een sterke en artistieke persoonlijkheid was (ze schreef en fotografeerde), stelde ze haar leven volledig in dienst van de grote schrijver met al zijn nukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten