11 mei 1952, Milly, zondag
De critici en het publiek zullen de voorstelling wel verschrikkelijk vinden. Ik ben het gewend. Gisteren werd in Le Figaro de verrukkelijke tekst gepubliceerd van een leerling van tien jaar, die door de onderwijzeres was gestraft omdat ze vond dat de tekst als huiswerk absurd was en een bewijs was van het dalende peil op de scholen. Het jongetje moest een kat beschrijven. Afgezien van andere heerlijkheden debiteert hij: ‘De kat heeft twee poten aan de voorkant. Twee poten aan de achterkant. Twee poten aan de linkerkant, twee poten aan de rechterkant... Zijn staart volgt zijn lichaam en houdt op een gegeven moment op... Af en toe wil de kat graag kleintjes, en dan maakt hij er. Op dat moment wordt hij een poes.’ Helaas ontmoeten onze teksten veel onderwijzeressen.
Waarom op de avond van Oedipus Rex [van Cocteau en Stravinski] niet gewoon het toneel opgaan en zeggen: ‘Armzalige imbecielen, blijf maar zitten in jullie troep. Ik vertrek en jullie zullen nooit meer van me horen spreken.’ Het zou zo eenvoudig zijn. Gisteren zei Picasso: ‘We hebben altijd gewerkt in de veronderstelling dat ons werk zou aanslaan.’ Is het onze schuld dat de imbecielen denken dat we hen voor de gek houden? En eigenlijk is dat ook zo. We houden ze voor de gek, maar niet zoals ze denken.
• Het Franse multitalent Jean Cocteau (1889-1963) was vooral schrijver en theater- en filmmaker. De voorstelling in het bovenstaande fragment was een nieuwe uitvoering van het ‘opera-oratorium’ Oedipus Rex, waarvoor Costeau de tekst en Igor Stravinsky de muziek had geschreven. Cocteaus bange voorgevoelens kwamen niet uit: de productie bleek een groot succes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten