4 februari - Er doen geruchten de ronde over het huis waar ik woon in Parijs; er zouden plannen bestaan om het te slopen. Daardoor ben ik enigszins somber gestemd. Weg te moeten uit deze kamers, waar ik zoveel dromen heb gedroomd... Ik kijk naar de wanden vol boeken, de glimmende meubels, alles wat leeft in de stilte die hier heerst. Stukje bij beetje had ik dit appartement tot een min of meer ideale woning gemaakt, bescheiden, maar mooi in mijn ogen.
Hollandse tentoonstelling in de rue Saint-Dominique. Pieter de Hoogh en de magische kracht van een zonnestraal op een muur. Het wonder van deze stille poëzie, die niet in woorden uit te drukken valt, omdat zij van dingen spreekt die buiten het bereik van woorden liggen. Het wordt triest op den duur, die ontoereikendheid van de taal der mensen. Toen ik jong was dacht ik dat je met woorden alles kon doen, maar nee. Onze wereld is vol onuitsprekelijke dingen. Je kunt ergens op zinspelen, dat is alles. Wie zich afzijdig houdt van de wereld is tegen bepaalde bekoringen beschermd, maar via de herinnering tracht de buitenwereld zich opnieuw met al zijn verleidingen in hem te nestelend Soms overvalt mij een grote ongerustheid als ik denk aan de; vier uitersten van de mens, iets dat vrijwel alle katholieken tegenwoordig koud laat... Dit alles vanwege een zin in Tronsons brieven waarin hij zegt dat wij, zondaren, na de dood worden opgewacht 'door een woedende Jezus Christus'. Het is niet waar. Terwijl ik dit opschrijf voel ik mijzelf in opstand komen tegen dit soort meningen, waarvoor geen enkel bewijs bestaat en dat alleen maar kwaad doet. Gisteren dacht ik: 'De heilige roert zich in het hart van de zondaar, en de zondaar in het hart van de heilige; dat is het lot van de mens. Noch de heilige, noch de zondaar kunnen dat aanvaarden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten