18 februari
De zonsopgang van vandaag is er eentje om in te lijsten. Wit berijpte velden met grazende reeën proberen me te verleiden de wereld als perfect te beschouwen. En ach, vandaag mankeert er ook niet zoveel aan. Met René en vijf cursisten lopen we de hele dag door het bos op zoek naar diersporen en dus verhalen. We zijn beiden nogal verslingerd aan oude nesten van winterkoningen en het is voor ons een sport om deze ingenieus gefabriceerde en verstopte nestjes op de meest uiteenlopende plekken te vinden.
In wortelkluiten van omgevallen bomen is het geregeld raak. Twee stuks vandaag, waarvan eentje dusdanig gecamoufleerd dat je drie keer moet kijken voordat je het ook ziet. En we vinden er eentje in een spleet in een beuk. Het leek alsof het nestje was opgehangen aan een kapstokje.
Zo'n nest is misschien wel zo vertederend, bedacht ik me later, omdat het precies in het kommetje van je samengevouwen handen past. Je kunt het, als je zou willen, bij je dragen.
Minstens zo vertederend was het werkplaatsje van een bosmuis. Buiten zijn holletje had hij de eikels van de Amerikaanse eik ontdaan van hun dopje en de voedzame eikel mee naar binnen genomen. De dopjes lagen als verloren alpinopetjes op het mos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten