10 februari 1896
10.2.96, 4 uur 7 min. n.m.
Ja bonbon! Ik heb je al een paar dagen niet geschreven en het vreemde is dat ik in die dagen van het ene uiterste in het andere verviel. Ik zal niet zo gauw die tocht van het Tergesteo naar jouw huis vergeten waarbij ik eerder wenste me onder het rijtuig te bevinden dan erin. Jij kunt ook nu nog niet begrijpen hoe ik me plotseling ver, ver van je af voelde, wanhopig omdat ik niet meer de mogelijkheid zag je te benaderen. Want als ik was gaan aandringen zou jij ten slotte stellig om mij plezier te doen die rampzalige woorden hebben teruggenomen of verzacht. Wat had ik er anders mee kunnen doen dan er een nieuwe wrevel uit putten tegen jou die me, al was het dan om me gerust te stellen, om de tuin had willen leiden? Er was niets aan te verhelpen en ik probeerde alleen maar mijn gemoedstoestand voor je te verbergen en dat gelukte me want jij had alles kunnen vermoeden behalve dit: dat ik, hoezeer ik van je houd en naar je verlang, het lot dat me binnenkort aan je zal binden als een ramp betreurde. Als je niet van me houdt, hoe zul je dan voor me zijn als je mij, dubberige lastpost, nog beter zult kennen? En ik sta op het punt een stap te doen die ik niet voor mogelijk hield, gezien mijn karakter en mijn omstandigheden; ik dacht hem met mijn hele hoofd en hart te doen, maar intussen...
11 februari 1896
11.2.96
Nonsens! Ik heb niet de minste lust om op die geschiedenis voort te borduren. Het lijkt me alleen dat de eerste zin die ik op de pagina van gisteren gebruikte niet erg duidelijk is. Ik zei dat ik in deze dagen van het ene uiterste in het andere verviel: Het uiterste van wrevel en misnoegdheid op het moment waarop ik als een brokje wanhoop in het rijtuig zat, het uiterste van zoete, gelijkmoedige rust op het moment waarop ik je heel die bovenstaande diatribe schreef. Je zult daarom begrijpen dat ik er deze dagen beter aan doe minder te schrijven om niet zo veel verwijtende inkt over je uit te storten.
[...]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten