28 februari 1933
Al tijdens de eerste dagen van het nieuwe regime had ik zonder het te weten een soort oproer veroorzaakt. Er draaide toen namelijk in heel Duitsland een film die gemaakt was naar mijn novelle Brandend geheim en daar ook de titel van droeg. Niemand nam daar ook maar de minste aanstoot aan. Maar op de dag na de Rijksdagbrand, die de nationaal-socialisten tevergeefs de communisten in de schoenen probeerden te schuiven, begonnen de mensen zich op straat te verzamelen voor de bioscoopborden en affiches van Brandend geheim, elkaar knipogend aan te stoten en te lachen. De mannen van de Gestapo begrepen al gauw waarom er gelachen werd. En nog dezelfde avond raasden er agenten op motoren rond, de voorstellingen werden verboden, van de volgende dag af was de titel van mijn novelle uit alle krantenadvertenties en van alle aanplakzuilen spoorloos verdwenen. Maar een enkel woord dat ze stoorde verbieden, ja zelfs het verbranden en vernietigen van al onze boeken, was nog een betrekkelijk eenvoudige zaak geweest. Maar in één bepaald geval konden ze mij niet treffen zonder tegelijk de man te schaden die ze juist in deze kritieke periode voor hun prestige in de wereld absoluut nodig hadden, de grootste, de beroemdste levende componist van Duitsland, Richard Strauss, met wie ik net de samenwerking aan een opera had afgerond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten