25 juni 1847
Op de Place de la Concorde had zich een afdeling van de mobiele garde geposteerd […] Een jongen van een jaar of zeventien stond leunend op zijn geweer wat te vertellen. Ook wij kwamen dichterbij. Hij was half dronken net als zijn kameraden, knapen van dezelfde leeftijd, hun gezichten zaten onder de kruitvlekken, hun ogen waren door de vele slapeloze nachten en de drank rood ontstoken, velen stonden er met hun kin op hun geweerloop bij te dommelen.
’Nou en wat er toen gebeurde kun je gewoon niet beschrijven,’ ging hij na een ogenblik van zwijgen verder, ‘vechten deden ze goed, dat wel, maar toen hebben wij ze op hun sodemieter gegeven om de onzen te wreken! Ze vielen bij bosjes! Zelf heb ik mijn bajonet tot aan de loop in een stuk of vijf van die kerels gestoken — dat zal ze heugen!’ voegde bij eraan toe in zijn verlangen zich als een doorgewinterde booswicht voor te doen... De vrouwen zagen bleek en zwegen; een van de conciërges merkte op: ‘Dat hebben ze verdiend, die klootzakken!’ maar zijn woeste uitbarsting kreeg geen bijval. Het gezelschap was te laag van allooi om ook maar iets van medeleven te kunnen opbrengen voor het bloedbad en voor de ongelukkige knaap uit wie ze een moordenaar hadden gemaakt.
Zonder iets te zeggen liepen wij met bezwaard hart verder naar de Madeleine.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten