‘Om 7 uur 's avonds, in de Rue Royale, zag ik, met muziek voorop, een linie-regiment defileren, het 104de, terugkerend van het kamp van Châlons na een maand van marsen en oefeningen. De mannen, keurig in de rij, gebruind, met stoffige uniformen, marcheerden kranig: klassieke typen van de Franse soldaat. In militair opzicht is het ras waarlijk nog niet gedegenereerd.
Wat als schouwspel niet minder geruststellend is, is de menigte die, opgehoopt langs de trottoirs, op banken staande, de soldaten ziet voorbijtrekken. Een bewogen, warme, meelevende menigte, die het vaandel groet en waaruit herhaalde malen kreten opstijgen van ‘Leve Frankrijk! Leve het leger.’
Het lijdt geen twijfel of het nationaal gevoel begint te herleven. Vanmorgen vertelt mijn kleermaker mij:
‘Ach, mijnheer, zullen de Duitsers ons nog lang voor de mal houden? Men moest ze maar op een goede dag eens op de vingers tikken! Als ze ons de oorlog verklaren, welnu, dan zal er gevochten worden!’
‘En Uw werkvolk, wat denkt dat ervan?’
‘Al mijn arbeiders zouden U hetzelfde zeggen als ik doe.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten