3 Mei.
- Ofschoon de lieve maand gekomen is, de maand der vogels, der dichters, der groene blaadjes, is er toch nog niets, dat mij daaraan herinnert. Waar geen vrede heerscht, is geen geluk.
5 Mei.
- De luiheid is tegenwoordig ontzettend. Het flaneren neemt dagelijks toe, de lust tot werken vermindert, en evenmin als het warme weder, komt ook mijne schilderij vooruit. Ik weet niet wat mij beheerscht en wat ik eigenlijk wil. Vroeg iemand mij wat ik buitengewoons begeer, ik zou er moeijelijk op kunnen antwoorden. En toch wil ik iets. Flaneren vind ik tegenwoordig hemelsch; zoo ledig en gemakkelijk daar heen te slenteren en op te merken, hoe alle menschen druk bezig zijn en ook wel zouden willen flaneren, indien ze maar konden, en zelf zich op dat oogenblik daar buiten en vrij te gevoelen! En dan niet alleen dit, maar het toegeven aan zijne neiging tot dolce far niente, is nog het lekkerst van alles. Zoolang als ik buiten mijn atelier blijf, is dat gelukkig gevoel ontzettend groot, doch, wee! als ik de schilderkamer weêr inkom en zie, dat ik ook woelen moet net als de menigte op straat, maar met de vingers in het haar, als ware het, om met geweld uit het hoofd te halen wat er uit moet en er mogelijk niet eens in zit. Men keert op de beroerdste wijze in de werkelijkheid terug, en dit is de ongunstige keerzijde van de schoone flanerij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten