Zaterdag 2 maart
Ik heb U nog niet verteld hoe wij gisteren zijn thuis gekomen. Vaak word ik zo maar bang dat ik per ongeluk achtergelaten word en ook niet meer weet wie ik ben, omdat ik mijn papieren niet meer bij mij heb. Hoe moet dat dan? Uitwijzing naar Peru, denk ik, en gewoon op een vrachtvliegtuig gezet, zo gaat dat, en een ander gaat zich voor mij uitgeven die mijn handschrift en mimiek klakkeloos heeft overgenomen. Brutaal hoor, maar het openbaar ministerie staat machteloos. Neen, het ging zo: nadat Matroos en ik in Antwerpen waren aangekomen ging Matroos informeren of er autobussen van stad tot stad bestonden, en of die op deze stakingsdag waren blijven rijden. Omdat hij geen uitsluitsel kreeg, nam hij een taxi naar huis. Wel een fors bedrag, maar geen afzetterij.
Voort ging het dus, langs velden en wegen. Ik genoot van al de huizen die voorbij snelden, en had daarbij gedachten, net als in Hoofdstuk Eén en Twintig van Het Boek van Violet En Dood, dat toevallig de vorige dag verschenen was. Wat een prachtige uitvoering, en welk een kleurenpracht op het omslag! En zelden had ik zulk een mooie flaptekst gelezen, op het omslag dus: mooier en waarheidsgetrouwer dan ik hem zelf had kunnen schrijven.
De taxichauffeur bracht ons in drie kwartier thuis. Zelf zoude ik er misschien anderhalf uur over gedaan hebben, door mijn belangstelling voor de woonstedes die opdoemden en wederom achter mij verdwenen zonder dat ik ooit zoude weten of er misschien een jongetje in woonde dat net zo eenzaam was als ik.
De poesjes waren zo blij dat we terug waren! En wij natuurlijk ook erg dankbaar waren dat wij onze viervoetige huisgenootjes tevreden aantroffen in hunne respektieve mandjes en dozen, lekker warm dus, wat wel fijn was want in de tuin was het veel te guur om buiten te spelen. Wat is er schoner dan vrede en saamhorigheid?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten