Wolfgang Herrndorf • 11 maart 2010

• Wolfgang Herrndorf (1965-2013) was een Duitse schilder en schrijver. Nadat bij hem in 2010 een hersentumor geconstateerd werd, begon hij een online dagboek dat hij bijhield tot aan zijn dood. Het is daarna ook in boekvorm gepubliceerd. De Nederlandse vertaling hiervan is van Pauline de Bok.

11-3-2010 15:00
Zit in de tuin in de zon met Dostojevski, De speler. Mijn beste vriend Rolf Müller raadde me het boek aan toen ik me nog ergens tussen Enid Blyton en Karl May bevond. Toen ik het dan halverwege de twintig las, vond ik het veel zwakker dan de andere Dostojevski’s. Nu ben ik zo enthousiast over de eerste acht zinnen dat ik niet door kan lezen. Het superelegante en indirecte informeren, het perfecte handwerk. Wie het heeft vertaald, staat er helaas niet bij. Kunstleer, destijds voor een koopje: zeven Russen voor de prijs van een.

Copyright Weltbild
Met toestemming van de auteursrechthebbende
Productie: SVS, Stuttgart
Printed in Austria

Dat is alles, en dat was allemaal belangrijker dan de vertaler. Terwijl ik lees, wanhopig gesnik uit het gebouw naast me. Het gevoel dat het iemand van onze afdeling kan zijn, iemand wiens gezicht ik ken uit de recreatiezaal, van het eten, is uiterst deprimerend.
Dan groeiende angst dat het X. zou kunnen zijn. Ik ga naar de afdeling om nieuwe thee te halen, kom de coassistente tegen en vraag zo neutraal mogelijk (nadat ik erop had gewezen dat het snikken me stóórde bij het lezen) of het iemand van onze afdeling was. De coassistente ontkent en voegt eraan toe: ‘X. is het in elk geval niet. Die is naar buiten gegaan.’

11-3-2010 20:00
’s Avonds is het rustig. Wie wakker is kijkt in de recreatiezaal tv, over het programma wordt gestemd. Ik drink thee en lees. ‘Raise High the Roof Beam, Carpenters’.

11-3-2010 20:11
Iemand loopt steeds heen en weer. Dat is de treurigste.

12-3-2010 2:30
Zolpidem verminderd. Doe in bed yogaoefeningen terwijl ik denk aan het enige uur yoga dat ik zevenentwintig jaar geleden deed tijdens een projectweek op de middelbare school bij de moeder van Anja Kranz. Elk lichaamsdeel apart aanspreekbaar. Geconcentreerd ontspannen. Daarna weliswaar nog steeds slapeloos, maar ontspannen en zwaar als lood. Ons project destijds heette Week van de Gezondheid, en ik had me opgegeven omdat ik dacht dat B. eraan mee zou doen, die het bedacht had. Maar zij deed skiën, en ik leefde een week op groenten en leerde yoga.