donderdagmiddag 17 juni
Bella, jij moet de spiegel van mijn sociale lichaam zijn. Ik ga naar jou toe om je vragen te stellen over de verhouding tussen mij en mijn beste vriend. Hij heet Hans, ik ken hem al sinds mijn twaalfde jaar. Nu ben ik achtentwintig. Hij is schrijver, maar hij is tevens aktief bezig mensen met psychiese moeilijkheden te helpen. Hoewel ik hem niet zo vaak zie, noem ik hem mijn beste vriend omdat gesprekken met hem vrijwel altijd uitlopen op een nieuw gezichtspunt. Meestal voel ik de eerste uren daarna een andere beleving van de werkelijkheid dan daarvoor. Ik denk dat dat wederzijds is. Als ik naar hem toe ga denk ik: Hans heb jij iets nieuws ontdekt? En ik bedenk me dan wat ik voor nieuws ontdekt heb om dat te kunnen vertellen. Ik weet dat we graag bereid zijn het nieuwe dat we ontdekt hebben van elkaar over te nemen en ik weet ook dat we dat niet zullen doen zonder alle aspekten ervan zo te bespreken dat we onvermijdelijk op nieuwe raadsels stoten die het aanvankelijke idee helemaal van karakter doen veranderen. Wij beheersen geen van tweeën het gesprek. Het gesprek beheerst ons. 'Er komen bij mij allerlei zinnen binnenwandelen, die ik helemaal niet in m'n hoofd had,' zegt Hans.
Ik ga nu naar het Westerpark om de bruine beuk een aantal vragen voor te leggen over mijn verhouding met Hans. Benadert deze verhouding mijn ideaal van vriendschap? Wat herkennen wij van onszelf in elkaar? Wat is de invloed van onze verhouding op anderen? Welke invloed hebben wij op elkaar? Wat kunnen wij nog van elkaar leren? Heeft Hans die 'langere waarheid' gevonden die paniek in vreugde doet verkeren? Is er vooruitgang in de verhouding?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten