10 januari 1860, München
Het carnaval is nu begonnen, met al zijn festiviteiten; ik doe nergens aan mee. De grote wereld daarbuiten is me nooit smakelozer voorgekomen dan nu. Die geestesgesteldheid is het, die me gisteren een poëtisch epistel in terzinen ontlokte, gericht aan Gustav Jacobs, dat ik hem met mijn volgende brief zal toesturen. Ik moet bekennen dat het mijn epistels zijn waarover ik van al mijn dichterlijke producten het meest tevreden ben.
16 januari 1816, München
Wat voor onpeilbare diepten heeft toch ons hart, wat voor nuances, wat voor gradaties in liefde en genegenheid! Een hele toonladder omlaag, van die personen die me het dierbaarst zijn tot aan de geringe belangstelling die ik voor sommige, me bijna onverschillige mensen heb. Maar het beeld van B. staat helemaal bovenaan, al vind ik het nergens. Vaak schuiven er de gelaatstrekken van * voor in de plaats, want die zie ik dagelijks en graag, en daardoor krijgt mijn denken aan hem steeds nieuwe impulsen. Maar ik ben alleen op hem gesteld omdat hij een knappe, beminnelijke man is, en omdat ik een keer van * heb gehoord dat hij een liefhebber van poëzie is.
23 januari 1816, München
O lezer, wie ge ook mag zijn, die ooit wellicht deze bladzijden onder ogen krijgt, oordeel niet te streng over mij. Betitel dit antwoord aan mezelf niet als eigenliefde en zelfgenoegzaamheid; bedenk veeleer dat zulke fantasieën en deze komische briefwisseling de enige troost zijn die mij rest. Vergeef me dat ik uit naam van een geliefd wezen aangenaam klinkende woorden aan mijzelf heb gericht. En mocht gij gevoeld hebben zoals ik, o dan zult ge mijn armzalige verzen gevoelvol vinden en ze graag lezen. Mijn dromen moeten me te hulp schieten, want mijn hoop wordt met de dag zwakker; toch is het verre van me, op te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten