19 I 43
Ik kan maar niet geloven dat het al 1943 is, het vierde jaar van deze hel . De dagen gaan voorbij, de een na de ander, ze lijken als twee druppels water op elkaar. Elke dag dezelfde afschuwelijke, kleffe verveling. In de stad heerst grote opwinding. Het schijnt dat een aantal mensen op het punt staat naar 'het land van onze voorouders te vertrekken, naar Palestina. Onder de gelukkigen bevinden zich ook Syma, Bomek en Ran. Ik weet niet hoe ik het gevoel moet noemen dat bij mij opkwam toen ik dit hoorde. Het was volgens mij met jaloezie vermengde blijdschap. Ook wij koesteren de hoop papieren te krijgen. Ik denk dat, als het eenmaal zo ver is, ik moeite zal hebben om Bedzin te verlaten, alsof ik onbewust nieuwsgierig ben naar wat hier gaat gebeuren ... Ik lees nu een prachtig boek getiteld Julianus Apostata en Het graf van de onbekende soldaat van [Andrzej] Strug.
In dit boek worden mijn gedachten weerspiegeld.
Ik wil in boeken helemaal kopje-onder gaan. In goede, filosofisch getinte boeken. Een boek dat echt op mijn zenuwen werkte was Golem van Gustav Meyrink. Het was het verhaal over de visioenen van een krankzinnige, Golem. Soms weet ik gewoon niet of ik nu wel of niet in spoken geloof. Op momenten van grote woede is het geloof in het hiernamaals een grote steun voor me. Ik denk graag aan het leven na de dood en dat soort mysterieuze zaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten