23 Februari
Donderdag. Het zijn dagen van onzegbare ontroering. Wat wij voelen, wat in ons omgaat, kan ik niet onder woorden brengen. Een macht trekt ons aan, het bovennatuurlijk geweld der Liefde zuigt ons op als een onweerstaanbare maalstroom, en in de diepte zullen wij God vinden. Het is verbijsterend, en bovenmate zoet, om stil neer te liggen in stemmeloze aanbidding en dankbaarheid. Nimmer, neen nimmer had ik den omvang van de genade kunnen vermoeden. Alles is veranderd, alles staat onder een ander licht. — Ik wil alles in mijn hart bevatten: God en zijn ondoorgrondelijkheid, Jezus, Maria, — o, louter deze namen overstelpen mij! — mijn vrouw, ons kind, mijn moeder, mijn vader, Bloy en de zijnen, allen die ons lief zijn, alle mensen... — Vanmorgen in de Sacré-Coeur heb ik met geweld gebeden, mijn wezen stortte zich naar Jezus. Te verbranden, te vergaan door het vuur, dat zijn liefde is, is mijn verlangen. Doch hoe armzalig blijft mijn onmacht, hoe stumperig is het gestamel van mijn ziel. Ik mocht mij bergen tussen Uw armen, Jezus, ik mocht verzinken in den afgrond van Uw Hart, de bron van Uw Bloed, ik Uw povere minnaar, die mij aan U vastklamp voor eeuwig. Ego amo te, mi Jesu amantissime.
Ik heb slechts één droefenis: dat mijn moeder niet meer leeft, dat ik haar niet zeggen kan dat ik de waarheid en het leven gevonden heb. Zij had mijn vreugde ganselijk begrepen. Zij weet nu ook. Ik kan vergelding geven voor haar dwalen, biddende haar helpen, zeide mij kapelaan Langlois. Zij behoort ook tot de Gemeenschap der heiligen!
Bloy is mij een vriend geworden in den korten tijd dat ik hem ken, zoals ik nimmer had. En ge kunt niet anders dan van hem houden, van dezen man wiens wezen verteerd wordt door het zachte en geweldige vuur van de liefde voor God.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten