Woensdag
Niet best.
Begint al meteen met een angstbui. Weer het dwalende oog. Ik ben alleen maar oog dat zinloze dingen ziet, ik ben een oor dat de meest onzinnige dingen hoort. 'Aarde bedelf mij!' Ik wil geen zelfmoord plegen, maar ik wil slapen. Uren wacht ik op de slaap. Als ze bij de buren beginnen te boren gaat de angst een beetje over. Ongerichte angst en paniek, daar heb ik nou mijn hele leven al last van.
Eva ontdekt een verhaal bij Nabokov dat 'Verschrikking' heet. Het gaat ook over een angstbui. De bui ging bij hem over omdat zijn liefje doodging. Hij kreeg bericht van haar dood in een verre stad. Meteen was de angst weg. Als je de angst maar kunt richten op een wezenlijk ongeluk of een echt gevaar is de angst er niet meer.
's Avonds ga ik naar Brugman in Den Haag. Daar zijn Hanneke en Maarten 't Hart en Ethel Portnoy en Jan en Nienke Brugman, de laatsten hebben een Egyptische schrijver en zijn vrouw uitgenodigd. Ik ben een beetje boos op Maarten omdat hij honderd boeken meer dan ik heeft verkocht. Het eten is heel leuk, maar ik versta de schrijver en zijn vrouw niet. Na het eten zing ik een paar liederen voor hen (met Jan aan de piano). Met de trein naar huis. In bed denk ik: 'Hehe...' Maar daar komt Karel de kamer weer binnenstappen. 'Heb je goed op Polen gelet?' vroeg hij. 'Ik heb de meeste tijd geslapen en af en toe geschreven,' zei ik. 'De stukken die jij me hebt gegeven heb ik zolang in de prullenmand gelegd. Hopelijk heeft Eva ze niet weggegooid. Wil je nu de dienst weer overnemen?' 'Ja, maar al te graag,' zei hij, 'jij maakt er een rotzooitje van. Nu heeft het leger in Polen alle macht aan zich getrokken. Had je dat niet kunnen verhinderen?'
'Ik lees geen krant,' zeg ik beteuterd. Kwaad verlaat Karel ons huis. Eva troost me: 'Hij komt wel weer,' zegt ze, 'hij vindt het eigenlijk fijn als iemand af en toe de boel in de soep laat lopen. Als Hij ziet dat niemand anders zijn werk aankan, doet Hij het zelf des te beter! And so to bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten