22 december 1920
[...] Maar wat moet een meer of minder getrouwe kopie van momenten uit een [Egyptische] bezweringsdans, gedanst door één jonge vrouw, in een schouwburg in de twintigste eeuw, in een milieu dat van de godsdiensten der Egyptenaren een rudimentair begrip heeft en er zeer zeker niet in gelooft? Wat moet een muziekje van Grieg daarbij?? Een magie? Een getuigenis? Een reproductie slechts der oudheid? Niets van dit alles. Als geheel: een vergissing.
Charlotte Bara's grootste vergissing is dat zij op muziek danst. Een muziekstuk gehoorzaamt aan andere wetten dan een dans en de combinatie blijkt altijd ten nadele van de muziek (Bach, Chopin, Couperin, Debussy) of van de dans (Grieg, Bantock) of van allebei. Het gaat hiermee als met het declamatorium,105 Jean-Jacques Rousseaus hobby: een volstrekt geslaagde samensmelting kennen wij nog niet. Als musicus redeneer ik natuurlijk: beide, het declamatorium en de kunstdans, zweven in de grensgebieden der muziek. Er is een muziek mogelijk (en wij zullen die vinden) die het woord in het melodrama vrij laat, een muziek die het gebaar der rijkere danskunst niet belemmert. Zo een muziek zal dan weer aan andere wetten gehoorzamen dan de symfonie of het oratorium. Maar daarom is het koppelen van een dans, van een poëzie aan een compleetheid als een wals van Chopin of een cakewalk van Debussy: een vergissing.
[lees verder]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten