Dinsdag 11 oktober. – Ik heb gedroomd dat me werd uitgelegd wat ik in de rechterlong had; in sommige gedeelten kan de lucht niet komen... waardoor... Maar dat is te onsmakelijk om te vertellen, ik ben niet in orde, daarmee is alles wel gezegd. Oh, ik weet het, want al een poosje voel ik een soort malaise, een lichte, ondefinieerbare zwakte. Maar ik ben niet meer zoals vroeger, ik voel me niet zoals de anderen; een soort verzwakkende damp omhult me, ik spreek in overdrachtelijke zin natuurlijk. Het is of ik iets vreemds in mijn borst heb en ik heb... Maar waartoe dient al die onzin? We zullen wel zien.
Woensdag 19 oktober. – Het valt niet te ontkennen, ik hoest zo erg dat alles vanbinnen er wel door beschadigd moet worden. En daarbij word ik mager, of eigenlijk... ja, ik word mager, als ik naar mijn armen kijk, bijvoorbeeld. Wanneer ik mijn arm strek, ziet hij er aangetast uit in plaats van onbeschaamd zoals vroeger. Het is zelfs mooi, ik klaag nog niet. Nu is het het interessante stadium, je wordt dun zonder mager te zijn, en krijgt iets ondefinieerbaar kwijnends dat flatteert. Maar als het zo doorgaat zal ik over een jaar als skelet eindigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten