7
Als wij doden ontwaken [toneelstuk van Ibsen], een melodrama over de impotentie, twintig jaar later, expressionisme van een grijsaard, geneuzel — met Durieux, een heel groot actrice.
8
lk loop 's avonds de bioscoop binnen, zie niet wat er draait, of toch: een vrouw koeioneert een zwijn. Maar ik moest opeens denken aan het lot van het dienstmeisje dat bij Warschauer in een hok huist en werkt, dat tering heeft, geen thuis, geen man, dat dagenlang geen woord zegt, en het is donker in haar kamer. En ik zie niet meer waar het grote onderscheid is, ik sta ver af van medelijden, ik bedoel alleen maar te zeggen hoe arm wij zijn, hoe aap-achtig en te misbruiken, jammerlijk, hongerig, geduldig.
9
Steeds weer breekt het uit: de anarchie van binnen, de kramp. De walging en de wanhoop. Dat is de kilte die je in je hart vindt. Je lacht, je veracht het, maar het zit in het lachen zelf, en het voedt de verachting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten