17 juni — Vanmiddag om kwart voor vijf zijn Maria Dermoȗt en Ettie vertrokken. Ze waren dinsdag gearriveerd omdat Maria Dermoȗt graag in alle rust haar 72e verjaardag bij ons door wilde brengen. Of die rust gevonden is? Wij wilden natuurlijk zo gastvrij mogelijk zijn, maar drie kleine kinderen, de accommodatie van ons woninkje, er waren bezwaren. Misschien was een hotel in Goes toch beter geweest want haar gezondheid laat te wensen over. Ze kent de omstandigheden hier niettemin. Ik verbaasde me erover dat die oude en broze dame die een leven van weelde gewend is, zich zo bij ons thuis voelt. Zij beklom de gevaarlijke open trap naar de zolderkamertjes, moest het stellen met het meest primitieve plattelands-sanitair en het schrikte haar niet af.
De dag van de verjaardag zelf was het goed weer, nadien is het zelfs warm geworden.
Gisteravond kwam Willem Palsenbarg. Ik had niet verwacht dat de conversatie vlotten zou, maar integendeel, weldra zat Maria Dermoȗt het verhaal 'Toetie' voor te lezen.
Ons bestaan heeft geen enkele zin, behalve die welke wij eraan geven.
Soms komen we tot daden, kunstwerken, procreatie. Die handelingen, evenzovele actes de foi, wekken een tijdelijke schijn, als zóu er iets zin hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten