Romy Schneider • 26 juni 1974

• Romy Schneider (1938-1982) was een Oostenrijkse actrice. in Ich, Romy: Tagebuch eines Lebens zijn dagboekfragmenten van haar opgenomen.

26 juni 1974 

Sinds mijn breuk met Harry Meyen val ik in Duitsland in de categorie 'nog naakter, nog mooier, nog excentrieker'. Ik zie in de krant dat ik mijn duurgekochte vrijheid vul met minnaars. Ik lees die rotzooi niet eens meer. Als in Duitsland mijn nieuwe film In de ban van de duivel in roulatie gaat, is voor het Duitse Sissi-publiek de maat beslist vol. De film bevat een scène waarin ik mezelf bevredig. Ik dacht dat ik dat nooit zou kunnen spelen. Francis Girod, de regisseur, zei tegen me: 'Stel je nou maar voor dat je helemaal alleen in je badkamer bent.' Toen heb ik gezegd: 'Goed, maar stuur dan in ieder geval een paar mensen weg...'

Mijn nieuwe vrijheid, dat is het streven nieuwe gedachten te denken. Zo wil ik mezelf veranderen - of in ieder geval proberen weg te komen uit de doodlopende straat waarin het merkartikel 'Romy Schneider' vastzit. Begrijpt u? Ik bedoel, idolen vallen op een goede dag van hun voetstuk en dan is er per ongeluk een einde gekomen aan een onwerkelijk leven. Ja, daar maak ik me nu pas zorgen over. Vroeger wilde ik iedereen ervan overtuigen dat ik, Romy Schneider, een alledaags leven kon leiden, net als iedereen. Dat zei ik ook in interviews, ik beweerde dat ik net als iedereen op vakantie ging, dat ik mijn dagen doorbracht als iedereen. Nu weet ik, dat ik zo'n leven nooit zou kunnen leiden. Zonder rol kan ik niet leven. Zulawski is een van de mensen van wie ik iets kan leren. Voor regisseurs als Andrzej Zulawski of Francis Girod, verlaag ik mijn gage. Publieksfilms kan ik altijd nog maken. Maar deze mensen hier leren me wat je gezamenlijk tot stand kunt brengen. Ze negeren mijn allures, ze laten zich niet intimideren. Deze manier van werken brengt me veel verder dan alle andere. Het alleen-zijn tussen de films valt me zwaarder dan vroeger. De film bezit de intensiteit, die ik nodig heb om me goed te voelen.
Het leven van alledag moet ik nog leren. Het huwelijk was een vanzelfsprekendheid geworden, waarin niemand meer over zichzelf nadacht. Ieder gaf de ander alleen maar de vage zekerheid dat hij er was, en dat is te weinig.
Ik zou weer eens verliefd moeten worden.